Love, Patience and Understanding

"¾Hanggang may nakikita kang lumalago.. wag kang titigil. Tignan mo kung ano ang nakikita ng Diyos!"

Two nights ago, i was reading my old notebook rather my first notebook for journal at church. It was 2007 our senior pastor wants us to write down our devotion. As I was reading it last two nights ago, I was shocked and almost cry because of laughing. O'men! Is it me really who wrote all these down?!!! I mean, am i that crazy, am I that immature Lord? Then God said, yes you are! Then I keep on reading it, and I've seen the names of the persons I like, and I was like..... GOSSSH! Why is it here?! But what was amazing was, from the past devotions and journals, I was able to write names of persons that I prayed to God, for them to have the relationship with Him, and it was actually fulfilled by God! At the end, I came up to a realization that, 2007 I was second year high school, wherein a lot of questions and emotions filled me. Immaturity was there, so as I look back on my old self I realized that I was not different from our youth today. (who texted a lot, quarrel a lot with each other, upholding the blame for themselves, emo, makulet, hyper active, crushes and etc.)
So then, I keep on thinking, If this is me before, papano ako napunta sa sitwasyon na ito at papano ko sila dadalin sa sitwasyon ko ngayon? That question hanged until last night I talked with nanay Danna.


Last night I was in Gateway with my sister in mentoring and also with Nanay Danna. I'm a little early so I caught some blessings from Nanay! Yey! Libre! :DD
So, I started telling her my dilemma on our youth. Since, I already told her about who am I before, then she asked me.. how did they handle you, sa tingin mo?

Then I replied," di ko po alam? Siguro po sa parents?" Then Nanay Danna said "Maturity is a matter of choice, you just have to extend the love.. more love to them, understanding and patience."

Hangganga ngayon dala ko ito.. and the best part that Nanay Danna said, "hingin mo kay Lord yung paningin Niya, para makita mo ang hindi mo nakikita.. you have to see all things, di lang ang problema, pati ang pag lago nila.. Kung may isa na lumalago.. magsisilbi yung BUTIL NG ENERGY FOR YOU TO CONTINUE!"

Yes! Though they are immature, I was like that before.. though they are pasaway.. ganun din ako noon. I must extend the love, the understanding and patience.

I'm excited for 2012. Wag hayaan na mapagod ang puso. Tignan si Lord! This is a Battle for Eternity!
Win Souls and Make Disciples! Jesus is the Center! :)

BALIW AKO!

WOOOOOOOOOOOAH!


I wanna screaaaam! There is an inner force inside me that wants to go out!
Baliw na ako kay Lord! At handa akong mabansagang SIRA ANG ULO dahil sa pinaniniwalaan ko! YES I'm crazy! I could go to the extent of being NORMAL to ABNORMAL, through GOD, I can do the vision! The dream to Win San Mateo, Rizal For Christ!

I just can't help it. After reading the comments and status on FB of the people who attended yesterday's event "NATION TRANSFORMERS!" No! It is more than an event! GRABE at and TINDI!

I believe transformation will takes place! A High Impacted Prayer that is Energized by the Holy Spirit, the reach the Impossible Dream, Just Go on to the Vision! Hallelujah!


Philippines is for Christ! Our Town is For Christ! Every Family is For Christ!
God's People are all UNSTOPPABLE!!!!!!!! Maghanda ka 2012, It will be a year of Harvest!

First Year!

                 Sabi ng Professor ko sa Communication Evaluation, ang pinaka ayaw daw ng mga tao ay "evaluation" ayaw nila na makita ang pangit at mali sa kanila, o maaaring ayaw din nila ng criticism. Pero ang tao daw na nagpapa-evaluate ay looking for excellence. Sa pamamagitan daw kasi ng evaluation, natatama nya ang mali at lalo pang napaghuhusay ang mga tama niya.

Ang bilis ng panahon, ilang araw nalang pasko na. Nakakaisang taon na din ang blog na ito. September 2010 ko sinimulan mag blog patungkol sa buhay kristiyano ko. Simula ng nagseryoso ako kay Lord. 2009 palang eh nagba-blog na talaga ako. Tungkol nga lang sa buhay ng mga kaibigan ko, diary type kuno, third year high school ata ako noon. Teka, bakit ba ako napunta doon? Gusto kong magbalik tanaw(madalas daw kasing ginagawa yun bago matapos ang taon) sa isang taon kong puno ng kulay, pagbabago, pagma-mature, pagse-seryoso at paglago bilang isang anak ng Diyos!

Noong nakaraang taon 2010, ang gusto ko lang ay makagraduate ng High School at magka-boyfriend. Oo, magka boyfriend, dahil naiinggit ako sa mga kaklase ko noon, sila may boyfriend na, ako lang wala. So ang goal ko noon ay magkagraduate ng walang nagiging BF at magka BF pagkagraduate. Planado ang mga bagay na iyon, ang sabi ko sa sarili ko ay madaming lalaki sa papasukan kong University, gwapo at matatalino, for sure magkaka BF ako doon!

Pero iba ang kilos ng Diyos sa buhay ko, akala ko ay di ako makakapasok ng Kolehiyo dahil nagkasakit ako, pero way pala niya yun para mas kilalanin ko siya. Noong nagkolehiyo ako, ang goal ko ay acknowledge akong Christian ng mga classmates ko, di dahil sinabi ko, pero halata nila sa pagkilos at pananalita ko. Di naman ako nag fail sa goal kong iyon. Kasabay ng paggiging kolehiyo, sinabi ko din sa sarili kong magfo-focus ako sa ministry ko. So nagpaka active ako sa church kahit na busy ako sa school.

Pinagtuunan ko ng pansin ang mga BATA, discipleship every tuesday night. At di naman ako nawawalan, salamat sa mentor ko na si Juvy Orbiso, mine-mentoran niya ako noong nag-uumpisa palang ako. Sa totoo lang, di pa uso devotion sa akin noon. Kapag nagustuhan ko lang mag devotion, tsaka ako magsusulat. Pero nung mga panahon na iyon, gusto ko talagang magseryoso sa Diyos. Ang 2010 din ang year of encounter that I missed. Ilang beses kong namissed ang Encounter last year. Una kay ma'am Orbiso, next ay sa church, next ulit kila ma'am orbiso. Naunahan nga ako ng mga classmates ko nung High school na mag encounter (2011 na kasi ako nakapag encounter), pero God is always perfect, His time is never last nor early, just in time! Perfect!

Then, di din nagtagal ang mentoring ko with Ma'am Orbiso. Dumating na din ako sa ayoko ng Stagnant na Christian life, so September 2010, together with the other youth, we pray for a youth pastor, at hindi naman ipinagkait ni Lord yun!

October 2010, sinasanay na kaming mag devotion. October 3 ang una kong devotion, Sunday yun, at malamang gabi ko iyon ginawa. ang nakalagay sa devotion ko nun "to detect error, expose it to the light of God's truth". Medyo mali ang grammar at hindi ko din matandaan kung bakit iyan ang inilagay ko, basta ang alam ko lang, di talaga ako marunong mag devotion at kumokopya ako sa DAILY BREAD. So simula noong pagpasok ng October ay may youth pastor na kami, at yun ang una nyang ipinagawa sa amin, ang pag DE-DEVOTION.

Salamat at lifestyle ko na ang pagdedevotion, na kahit may palpak minsan, hindi mo talaga kakayaning wag mag devotion.

Pagdating naman ng kalagitnaan ng october ay may Cell Group na ang adopt sa akin, ang Cell group nila jumever, doon ko nakilala si Sir Janjo(taga history makers, na connected network ng dati kong mentor na si ma'am orbiso, accident? I don't think so). Nakaranas ulit ako ng may nag aalaga sa akin, cool dahil parang ka-edad lang namin ang cell leader. Panibagong experience, sinundan pa ito ng November na Hectic sa sched dahil sa mga convention ng AG at ng S3YD, doon ko na experience na umuwi ng bahay para lang magbihis, kumain, at maligo pagkatapos ay aalis ulit. Doon ko din napagtanto na true love waits dahil sa libro ni Joshua Harris, na hindi ko talaga pinalagpas at binili ko agad pagpasok ng 2011. Pagdating ng December, mas tumindi ang pagnanasa ko sa Diyos! Dahilsa Gathering of the Generals ng History Makers, ang tindi ng ginawa ng Diyos sa buhay ko noon, doon ko naranasan ang FIRE, fire to share the Word, fire to Win the World. Kakaiba talaga pag first time.

At sa paglaon ng 2011, ang tindi pa din ng Diyos sa buhay ko. Kung babalikan ko isa-isa ang bawat buwan at araw na nakalipas, lahat ay ipinagpapasalamat ko sa Diyos na buhay!

ONE YEAR OF GETTING SERIOUS WITH GOD... AND COUNTING!
I'm gonna finish this race, malayo pa ang tatakbuhin ko. Madami pang accomplishments sa buhay ang ibibigay ng Diyos sa akin, count it the MINISTRY, CELL, CHURCH, SCHOOL, FAMILY, CAREER, and my CHARACTER.

I'll be one of the Greatest Leader of this Generation that will Proclaim the Kingdom of God!
I am Eunice, Changed and Loved by God, A servant, A Disciple and a discipler, a cell leader, and a nation transformer!!!!

LIVE IT!

Knowledge is already given,it is one step to understand what's happening around us, yet learning is something that we should see. You can never say you learn something without applying it in your life, but still we can consider that as knowledge, a lifeless knowledge without a purpose.

Anong sense ng alam mo ang isang bagay pero wala namang nangyayari sa buhay mo. Naalala ko ang isang kwento ng napaka talinong TAO, magaling sa math, science at english, in fact nag e-excel siya sa academics. Pero pag uwi nya sa kanila, laging nagtataka ang tatay niya dahil sa mga simpleng utos nito ay hindi ito kayang gawin ng anak niya. Dahil dito nasabihan niya ng ganito ang anak niya "Matalino ka nga sa eskwela, pero bakit parang wala kang natutunan? Simpleng gawain lang ay hindi mo magawa ng maayos, hindi ka marunong sumunod!" ....Of course galit ang tatay niya, madalas siyang pagsabihan nito na gamitin niya ang talino niya sa buhay.




Sa totoo lang, ako ang batang iyan. Totoo na nag e-excel ako sa mga academics ko noong bata pa ako, kahit naman ngayon eh, pero madalas sabihin sa akin iyon ng Daddy ko, matalino nga ako pero ang bobo ko sa totoong buhay. Nagbalik tanaw lang ako sa kamusmusan ko at naaaninag ko ang sarili ko ngayon nasa kamusmusan ko noon.


Para daw mag mature ang tao, kailangan nito ng experience, hindi lang puro libro at test papers, kailangan natin ng experience. Ito kasi ang exam ng buhay, hindi para sa grade but for maturity. Eh bakit ba kasi kailangan mag mature? Well, para maintindihan ang mga bagay bagay, If I really want to live in a purposive life, I'll choose maturity.


Kung purpose in life ang hahanapin ko, sure ball ako kay Lord. Kung maturity lang din ang pag uusapan, sure ball din ako sa Kanya. Kung life ang pag uusapan sure ball ka din kay Lord, well All things sure ball ka sa kanya. Kaya I decided to get to know God, syempre BIBLE, Church, Devotion, Prayer and Mentor and BOOOOM, knowledge at dagdagan mo pa ng mga Conference, Convention and Seminars. All these things nakakatulong and it gives knowledge. Pero ang masaklap eh, parang bumalik nga ako sa pagkabata kung saan nag e-excel ako sa papel. Parang ganito yan, "Parang alam mo na hindi mo naman talaga alam"... wala kasing application.


Sabi ng youth pastor namin, "Nothing is learned until it is applied" isang malaking tama. Itinatatak ko ito sa isip ko, pero wala pa din. Sabi naman ng una kong mentor, na teacher ko nung fourth year high school ako "Change is a process, it is step by step." TUMPAK ulit. Pero how about the application?
Ang sagot? "I DO THE RADICAL APPLICATION" gawin mo na ngayon at wag mo na ipagpa mamaya.




Somehow, if failure comes because of disobedience madalas kang mag-iisip na ayaw mo na, i give up, i quit. But God will be there, His grace is more than enough, yun ang totoo, pero dahil nag e-emo ka, iiwasan mo si Lord. Ikaw ang lalayo, soon you'll quit, you'll give up and stop. Ang resulta back slide para sa mga mababaw.


Dati ko nang naisip to, pero chever ko lang ever! Mas mahalaga ang Lord sa akin, iniisip ko na TALO talaga ako kapag ang Diyos na ang nawala sa akin. Ako lang naman ang bumibitaw sa LORD, kaya ako din ang babalik.


Nag struggle ako sa devotion ko, I find out na puro information ang devotion ko at knowledge, walang application. Kung ia-apply ko naman, frustrated to the max talaga ako. Soon, it become worst. Problema na ang oras dahil super busy sa school at nadagdagan pa ito ng character problem ko, plus nagbasa ako ng online love story na hindi masyadong kilala. One of my weakness ay fantasy, isa kasing fiction story yun at nakakarelate ako, nasabi ko pa nga, kaya ko ding gumawa ng ganito. Nahihiya ako kay Lord, from 9pm to 4am gising ako just reading that trash. Fantasy keeps me away from the reality. It will capture me. At isa yun sa mga weakness ko. The next day, I need to talk to someone, who could undestand me, and I have Sarah my sister/classmate, one of my closest. Then, i told her to pray for me, parehas kami na yun ang weakness. Naalala ko tuloy ang binasa kong libro ni Joshua Harris ang "not even a hint"   at sinabi doon na, kapag na-identify mo ang weaknesses mo, run away from it. That day, hindi ako umuwi agad sa bahay, then sarah and I hang out. Para mas makapag usap kami.




Because of these things, i tried to refuse to teach one of the lesson ng Pre-En, di kasi ako ayos, ang buhay ko, character and life style. Nag struggle ako, somehow natatakot ako na if I go and teach, God would not be on my side and will left me. Pero.... Should I stop because of my mistakes? Should I left God with "I don't wanna serve you, I'm unworthy, try to find someone else". Should I? My Youth Pastor Said, "Grab every opportunity to serve God, if you refuse, Satan will surely make a party for you, but if you accept it, Jesus would be very proud of you!" Don't let Jesus down!




Struggles may hinder us from God, but a heart that loves serving and willing to be corrected will find a way to God. Let God moves, trust the Holy Spirit and don't Let Jesus Down! Live in a radical way, obedience and application. FIRE!

Are you Still there?

Thought of being alone? Feeling like carrying the whole world? Ever felt abandoned by someone, by somebody. by everyone?

This past few days, I smile then I cry. I can't feel nowadays the comfort from God, where is the rest? How could I rest? How????

"Take your Pressure as Pleasure" easy to say, but it is hard to do. honestly, I can't take pressure as pleasure, I tried not escape, yet it runs after me. Maybe pressure loves me so much. I want to rest, yet I can't. School works plus Church Thingy and Family Status all together, joined force strikes you! It's Crazy!


School works were very disturbing, as of now I'm experiencing difficulties on research paper and other stuff, minor subject where in between. It is as if everything on school rush towards me. I want to run, but I can't be that coward, I must face it, it just temporary. Yet I know I'm tired, I need God to recharge me. I know It will work. I thought that going home early would help me to rest, but i guess no, of course I need to help at home, do my homework and other stuff. We had a long weekend about 5days without class, but I was not able to enjoy it. It was a plain day with busy things around me, why can't I rest? Why?! Then, I thought Sunday would help me regain my strength, But I guess not. Stress was there, and I can't find the right place to go. Where Am I now? I'm desperate, but I need to go on. My only escape was not to think of any of them. Many times I prayed, "God help me, I can't take this, take this away from me!", no response at all. Are You still there?


We were facing difficulties on Church, and our youth faces a lot of circumstances. This was the stormy season, we were hit by a super typhoon problem and now trying to get back everything into business. Some  youth were gone, some stayed. Orders were coming, I need a cell, out of depression. I was wrong, It just makes everything worst. What to do Lord? Some were hurt and some wants us to learn to go up and continue our race. How could I help somebody If I can;t even help myself. "I need you"


School again, stressing and full of duties, obligated. Dad asked me, why it has been always you who do those stuff, I answered back "though it is I who contributed a lot here, I am also the one who gained a lot, I might be able to apply this in the future." Then, I text somebody," please don't give up on us, just because of disappointment. I plead for our sake", then it replied "With this kind of Accusation, I can't"
My heart is not troubled, troubled with fear, knowing that I might lose a teacher. My mind hanged for a while, no processing of any, just blank, and as I scan status on FB, I found Isaiah 40:28-31


 "Do You not know? Have You not heard? The LORD is the everlasting God, the Creator of the ends of the earth, He will not grow tired or weary, and His understanding no one can fathom. He gives strength to the weary and increases the power of the weak. Even YOUTHS grow tired and weary, and young men stumble and fall but those who HOPE in the LORD will renew their strength, They will soar on wings like eagles; they will run and not grow weary, they will walk and not be faint."




These verses answered all my questions, God are you still there? Are you tired of loving me? Why Am I weak till now?... those questions was answered by God. God really spoke to my heart, renew it and fire it once more, telling me not to give up! Never to give up, I'm not alone and True from pessimist, I could find HOPE, In my most desperate circumstance, that is where I am found. ONE MORE ROUND, GOD NEVER GIVE UP SO NEVER EVER GIVE UP THIS BATTLE!!!!

KAKAiBA KA TALAGA

Natatawa ako na may halong tuwa habang binabasa ang instructions ng God kay Moses sa Mount Sinai, magtaka ka kung ano sa passage na iyon ang nakakatawa? Well, mamaya ko na irereveal. Pero grabe  ang enjoyment ko while reading it.


Dati kapag binabasa ko ang Bible, ang gusto ko lang ay magpaantok. Sabi kasi ng ibang tao kung gusto mong matulog o magpatulog, napaka effective daw ang pagbabasa ng Bible. Una, dahil hindi mo maintindihan sa sobrang lalim, mas nanaisin mo pang matulog. Pangalawa, wala ka talagang hilig magbasa at panghuli wala kang interes at tingin mo lang sa Bible ay simpleng libro..Umabot ako sa sitwasyong nagpa story telling nalang ako sa Daddy ko dahil di ko nga iyon maintindihan. Dahil doon, na enganyo ako at nag start mag basa. Pero wa epek." Ano bang problema? Bakit walang epekto at stagnant pa din ang spiritual life ko" natanong ko tuloy ang sarili. Hindi agad agad ang sagot ng Lord, madami palang paraan ang pagsagot niya, sa sitwasyon ko eh, proseso pala. Proseso ang paglago ng Spiritual life ko at proseso din upang maintindihan mo ang Bible.




Since nung nagkaroon ako ng mentor muli, I started doing my devotion. Interesado na ako sa Bible, dahil gusto ko din makilala more ang Diyos. Tama pala, mas naiintindihan ko na, may changes na! Pero may kulang pa din, papano ba magdevotion ng tama? Tama at patama sa sarili mo? Kelan nagiging obligasyon at responsibilidad ang devotion?




Naranasan ko na gumising sa umaga at magdevotion pero walang laman, tila ba mga salita nalang na ordinaryo ang Bible. Walang fire walang anything. PATAY!
PERO, hindi. Mali pala ako, hindi totoo na patay ang Bible, buhay ito at kahit na inaakala kong patay na ito, tsaka ko nadinig ang palakas na palakas na tibok nito. Buhay ang Bible, buhay ang salita ng Diyos, at gusto kong ma experience ang super extraordinary type ng devotion, hindi 
obligado, hindi responsibilidad pero devotion out from LOVE. Ang Love ko sa Diyos.




Kakaiba talaga ang Lord. Ang Prayer ko sa Kanya ay isang Letter at ang Salita Niya sa Bible ay ang sagot niya sa akin. Kakaiba ang Lord, hindi mo aakalain matatawa ka sa isang bagay na hindi naman nakakatawa at maiiyak ka sa bagay na hindi nakakaiyak. Grabe kumilos ang Holy Spirit! Superb. Ito na ang pagpapatuloy ng kwento ko;


Kaninang umaga I was reading Exodus 27 to 30, ito ay ang instructions ni God kay Moses sa mount Sinai. God was telling Moses the exact things that he must do. Natatawa ako while reading it, may nakita akong bagong character ni God na ikinasaya ko, ikinatuwa, mas lalo ko Siyang gustong makilala. Deeply wanting to know more about HIM. Akala ko Stiff God si Lord. Hindi pala. Based in Exo.27-30 1)God is for excellence.. gusto niya hindi yung the best pero yung excellent! 2).God is a Great Organizer.. natutuwa ako dahil God organizes things inside the tabernacle, organizes every details, every color, every type, everything! Haha.. In short Metikoloso si LORD, maarte ayaw ng magulo. Detalyado nga lahat, pati sukat meron. DA best talaga si LORD. 3). God is not Just Passionate but also Fashionable.. HAHA, bakit kamo? read there that God determine the Colors and other stuff. Grabe! Nag eenjoy ako, hindi baduy ang LORD, ikaw lang ang nagpapabaduy.

Dahil sa tatlong bagay na ito naisip ko, May karpentero kaya sa Langit? O ano kaya ang baong fashion statement ni God ngayon.


Don't get me wrong but as you can see, God wants us to see new things about Him. Hindi siya stiff God, rather He is also  a cool God. Thanks to the Bible, who speaks for God. Astig! I want more.. more of You LORD!

What Is Your Stand?

God knows our needs. Physical,Financial, Emotional, and Spiritual. Basically people would ask God for financial aid, or ask God to help them on their problem emotionally, but it is unusual for an ordinary person to ask God about his spiritual life.




Growing in a Christian Family, I know God. But not that much, though Sunday school is fun stuff, and as I grow up, I made questions on my mind. Entering in a world full of sin, I never realize the sin of indulging yourself on a worldly stuff. High School was a dirty place when you personally don't know God. Churching every Sunday, yet nothing in you is changing is like wasting time. Why go to church and go back on your old ways? Been part of the ministry, proclaiming God on Church, then doing thing that God hates against your friends and classmates, does it makes you a real Christian? Saying that you know God, but then does not know His words, makes us hypocrites!




But what is surprising about God? He never let a girl to fall from the enemy's hands. What if God ask you, What is your Stand? what would you say? I was on my third year level when I came to realize the things that I made, though I proclaim I'm a Christian, I'm a plastic, but God turned me to Him when I was fourth year, leading me to the real God, knowing who He was, who He is, and who He will be! I made a decision to follow Christ, to love God, and to be transformed by His words. It's not that easy, I'm starting a new life, like a baby starving for milk and care. Definitely I need someone that will take care of me, a spiritual parent perhaps.


I became part of a care group, I asked my teacher to help us to have a cell. Then we started, I ask her to teach me, because i don't have one. I need a teacher. I need a mother. Back then I was a baby, all my fourth year level, I plunge my self on focusing unto God, experiencing the real God. But, what comes after goodbye? I need to graduate and leave high school, how about my nourishment? I planned to change my church just to have a mentor, yet God said no. For some reason, God planted me on the church where I grow up and the I also need to help my church. So I stay on the Church where I grow up.


I was not the only one experiencing that "Stagnant Life" of a Christian. A friend of mine on church, we have the same fate. So together with our youth member, we pray and ask God for a leader, a mentor or a pastor to help us! We are longing to grow on God's words! And Just about a month God answered. Yes! We had our youth pastor, Pbr helped us to grow. Discipleship helped us to know God more and more. Little by little God is moving upon our youth ministry, we went to a lot of seminars and convention, that might help us to Love God more and to Serve God more. I learned the importance of devotion, and yes God's words are the weapon to transform us, but sadly some is not deciding to get serious with God. One of the great Pastor and now a Bishop said, "In transformation, in subtraction (some people won't leave their old ways not unless they decide to) there is POWER!"
I laugh at this, but then when It came to the situation, my heart starts to cry, why sudden quit? But there is power! So continue to minister, through joy and through pain. Some of our youth went to have an "Encounter" and it was a life changing stuff. I love God more, I extremely love God. Going back, He said that we should have the "SPIRIT OF ONE MORE ROUND" there are times that we will be disappointed, but don't let this disappointment kills your eagerness to Grow and to share the gospel. Continue to Pray and to Act. Whatever problems may occur, don't ever let the problem to overcome us! We must be the one to overcome it.


Who makes us strong? It is God. Who gives us wisdom and knowledge? It is God. Who loves us so much? It is God. Who is on our side? It is God. Therefore, Stand on God. Jesus is our Rock! We should be standing firmly on the Rock. Never ever give up on the ministry. God appointed leaders to lead us! Our youth on church desire to have one, so therefore, God appointed that person. God is teaching that person and that person teaches us. Jesus let his disciples to Go because they are ready. Now, God uses pastors and leaders to train the army on the battle, within the training, some will quit, some with persevere. Now What is Your stand?


Will follow or go against the one you prayed for. A person who demands a lot are not ready to be transformed by God. Learn to be submissive to God and to His appointed people. Make a stand now!

SIYAHWEH

Sa gitna ng malalim na gabi, heto ako gising na gising pa. Malikot ang mga mata, nagmamasid sa apat na sulok ng silid. Nagmumuni-muni. Delikado, seryoso, ang gulo. Ano bang mayroon sa isip ko? Isa lang ang malinaw. Ayaw ko pa mahimbing. Kasing lalim ng kalangitan ang aking damdamin. Di mawari anong mayroon. Problema na hindi matanto, unti-unting inuungkat ang bagay na pinaghuhugutan nito. Malabo, delikado. Ayoko na bumalik sa nakaraan, bakas ang takot sa bawat panginginig ng kamay, pagpikit ng singkit at namumulang mata. Ayaw nang alalahanin pa......

Alam ko ang sagot, pero bakit hindi maabot. SIYA! SIYA nga! SIYA nga! Sigaw ng aking kabuuan. Nanginginig ang buong katawan sa napagtanto kung ano o sino ang gamot sa nadarama. Pero, ano ito? Bakit may tila bagay na gumagapos ng mahigpit sa aking mga braso, sabay ang pag akyat at pagbaba ng pwersa na bumabalot sa aking katawan. Hinahatak ako malayo sa kanya! Tila naging isang parang ang maliit na silid, ngunit hindi ito katulad ng isang bukid at maaliwalas na lugar. Madilim ito at malamig, sa di kalayuan ay may liwanag. Doon Siya, naghihintay, inaabot ang kamay. Bumibilis ang tibok ng aking puso! Tila ba hinahanap ng bawat pintig ang Siyang nandoon sa liwanag. Gusto kong lumapit at puntahan ito. Gustong gusto ko! Magulo na tahimik ang lugar. Malamig, ayoko sa lamig. Takot ako sa lamig. Habang pinipilit ng mga paa na lumapit sa Kanya, bumakat sa paningin ang nakaraang ayoko nang balikan! Umatras pabalik ang kaliwang paa. Nanginginig ngunit nais talaga ng aking kabuuan na lapitan ang liwanag at Siyang naroon. Unti-unting may gumuhit na matinding sakit mula sa bunbunan papuntang sentido. Matindi ang sakit, hindi ko makayanan. Bumabalik ang bawat kasalanan na aking nagawa. Karumihan na nagpababa sa akin. Mga sikretong ayaw na mabuksan pa, baho ng aking pagkatao. Bawat alaala ay masakit, lalong tumutindi. Sasabog na ata ang ulo sa sobrang sakit, nanunuot lahat ng nakaraan, pinipilas ang puso. Bumabagal ang tibok.

Gusto ko nang mawalan ng malay upang matakasan ang sakit. Pilit na ipinikit ang lumuluhang mga mata. Mahapdi ngunit kailangan upang ang sakit ay maibsan. Sa mabagal na tibok ng puso'y naroon pa din ang pagsusumikap na puntahan Siya. Isip pa din ang buhay. Hindi maibukas ang mga labi. Kahit ang dila ay tila nawalang ng kakayahang magsalita. Puso'y nagpupumiglas mula sa sakit at nais takbuhin Siya.
Bumibilis muli ang tibok, nababawasan ang sakit. Nakatuon lang ang aking paningin sa Kanya. Mula sa liwanag ay may kislap pagkabilis-bilis. KIDLAT! Ayoko ng kidlat. Takot ako dito. May pwersa nanaman na pilit akong ibinabalik sa aking kinalagyan. Ibinigay ang aking buong lakas upang lumaban. Pilit na inihakbang ang mabibigat na mga paa. Pilit na itinataas ang kamay sa Kanya. "Abutin mo ako! Tulungan mo ako! Hindi ko na kaya! Kailangan kita! IKAW IKAW IKAW!" pagkabigkas ay tuluyan nang nawalan ng lakas at tuluyang bumigay...................... talo na ako.... "HINDI!" Isang tinig na hindi sa akin. Tinig na nagbigay ng muling pagtibok ng aking puso. Isang tinig na nag bigay buhay sa akin. Hinawakan Niya ako, kinuha mula sa madilim at malamig na lugar na iyon. Dama ko ang Kanyang init. Init na kailanman hindi ko naramdaman. Binigyan ako nito ng kapahingahan. Ang sarap sa piling Niya. Ayoko nang umalis, ayoko nang iwan Siya. Sabit ito sa isipan, sabay ang pikit ng mga mata.

Mainit, tahimik at maaliwalas ang pakiramdam. Kakaiba ito. Mga matay minulat mula sa pagkakahimbing, heto na muli ako sa aking silid. Ngunit may kakaiba, naroon pa din ang presensya Niya. Napagtanto kong nakahimlay pala ang aking ulo sa kanyang hita. Isang ngiti ang aking nasilayan sa kanya. Tumibok ng mabilis ang aking puso. Galak at matinding kasiyahan ang naramdaman sa pagsilay nito. May butil ng luha sa aking mga mata, hindi ito mapigilan. Kasiyahan ang nadarama, wala na ang bakas ng nakaraan, walang ano mang kahihiyan o pagkahiya. Tanging Pag-ibig lang ang ikinukubli ng kaloob-looban ng puso. "Salamat at patawad" ang tanging nasabi at patuloy sa pag hikbi. Pinunasan Niya ang mga luha. Ngumiti muli at akong hinagkan.

Nawala ang mga bahid ng karumihan ang kadiliman sa kaloob-looban. Mga takot, galit, hiya na ikinubli sa matagal ng panahon nawala sa Kanyang pagyakap, sa Kanyang Pagmamahal. Iniligtas Niya ako mula sa gitna ng kadiliman. Minahal Niya ako sa kabila ng lahat lahat ng aking madumi at kasuklamsuklam na nakaraan. Nadama ko ang kapanatagan sa piling Niya, walang hanggang pagmamahal, walang hanggang kasiyahan.
Ang Aking Nag-iisang TAGAPAGLIGTAS AY SIYAhweh.

Worry..not!

Last Year's Summer Vacation in Camarines Norte

Suppose to be tomorrow would our last day on school, but since our prof on English made an extension on Tuesday next week, I guess I just have to work with him, for my grades. Anyways, Its been so long since I have blogged, and this time there are a lot of things changed. I want to express my thoughts on Filipino and in English, to practice my chosen course. I believe that after I turned seventeen, God allows many things to change. I'm looking forward for summer but not merely vacation, but summer Job. I don't know, but i guess I have to.

It was just last February, a friend of mine on church was on a deep problem in terms of their financial standards, and was bothered about her education, cause she's about to graduate on high school. She was very problematic on her relationship, school, and family. I was there to listen and to pray for her, knowing that she needs God more than I do, and now I never expect that I might experience her problem too.

As of March 2nd, Daddy went to the hospital to have his check up. I'm not use to see him to go to the doctor when his asthma attacks, I've never seen him this way. Then, after his Check up, mom said daddy was positive on a mild pneumonia. I was bothered, and check out on the internet what pneumonia is, and I thank God that It was just mild. Another challenge comes in, my mama on dad's side, was also ill. Cough and Asthma. Mom recommended her to have a check up. The doctor said that mama needs confinement on the hospital, and since mama doesn't want to be hospitalized, she came on our house and stayed for a week. On that moment, I was not worrying much. Until Sunday came, March 13th, It was Pbr who delivered the message it was about the Holy Fire that needs to keep on burning in God's presence. As he was delivering his message, God is talking into my heart. I need Him more, my Dad needs total healing and Pbr was talking about diseases physically and spiritually to be healed. Pbr ask for altar call, and I can't help my self to not go there and pray and cry out to the Lord what our family needs. What our Family's diseases physically and Spiritually that needs God's cure, God's forgiveness, and God's sovereignty. After that, I feel like God will respond to all my prayers right away. Then, I stay in church until 8pm for our practice and others. While I was on my way home, I pray inside the car, "Lord I need Your protection, gabi na po kasi, mag na-nine pm na". Then I was about to ride another jeep, and all of a sudden the driver's assistant (kunduktor.. ang arte kasi eh) said that, "ate yung cellphone mo kinuha nung lalaki!".. I was shocked and unable to respond quickly. I went outside the jeep and followed the guy who snatched my phone, yet I wasn't able to find him cause my dad and mom would be so worried cause its late. So i leaved it all to God. I got home quarter to 10, and my dad was so mad. He said that We might go and find another church. I prayed and cried to the Lord, what is His purpose on doing this? I prayed for my family, then why problems occurred all of a sudden. I send text messages to Pbr through my Mom's phone.I said I might be ban or lie low on the ministry. Pbr explained that it's the enemy's tactic to shaken my faith, because of what I prayed on the altar earlier that day.

So then, I have seen changes happening within our family for the following days, our prayer life and devotion as family. This morning dad woke me up and before we go down to eat breakfast he ask me to join with him in prayer. My heart was rejoicing, God is touching my dad's heart. I know God will heal my dad, and when He is completely healed, he will be able to work again.

The Picture above is me, symbolizing my way of thinking before, "worrying" about tomorrow, about my dad, about my school, about our financial status, moreover, about our future. But See that, I was looking above, Looking unto God and saying, You have plans for me (Jeremiah 29:11) and this will be temporary, each day has enough trouble on its own (matt.6:34)

In case of these trials, I will still praise God because He is the ONE WHO GIVES and TAKES AWAY. He is Sovereign above all! And He said "Therefore I tell you, do not worry about your life....." Matthew 6:25-34.

And I am holding onto God's words when He says v.34 "Therefore do not worry about tomorrow, for tomorrow will worry about itself. Each day has enough trouble of its own." God bless!

Seventeen Years

Labing Pitong taon na pala ako nabubuhay sa mundo. Week long celebration ang kaarawan ko, slaamat sa aking pamilya, mga malalapit na kaibigan at marami pang iba. Wala man akong bisita sa aking kaarawan-- dahil wala naman ang bibisitahin, nasa school-- ay naging nasaya ito. Star Studded nga. Dahil noong nasa conference ako, dumating ang ilang artista ng ABS, at nagpamigay ng pera, pero di ako nakigulo. Masaya na ako sa nakikita ko.

Nasa bahay namin ang mama ko, (lola) And masaya ako dahil wala man ang mga kaibigan ko ay ramdam ko pa din ang presensya nila dahil sa mga nag text, tumawag at bumati sa facebook, maging sa personal. Akala ko ay magiging bitter nanaman ako sa ika-17 years ko sa mundong ibabaw. But I proved it wrong. Ang daming reasons ang ibinigay sa akin ni Lord para magsaya sa araw ng birthday ko, at boung month ng february.


Kung gaya ng pagbabaliktanaw ang gagawin ko ay baka maging nobela na ito. Medyo busy ako ngayon sa school, research, final requirements at mga library ang ginagawa ko plus typing. Ang sakit na nga sa likod, at gumagawa ako ng kwento. Finals namin sa filipino, iniba ko ang kwento ko. Tungkol ito sa Mata ng Bulag, matang bulag sa katotohanan ng buhay. gusto ko'ng bigyang diin ang napapansin ko sa lipunan at kahit medyo hindi reyalistik ang pagbubukas ng bulag na mata ng aking bidang karakter ay magiging makatotohanan ito sa paglaon ng istorya. Na eexcite na akong matapos iyon. At iniisp ko na din ang aking research paper na gagawin ko bukas. May report pa nga ako. Grabe! Pero masaya ako, tila ba hindi na din nakakaramdam ng pagod. Nagkakaroon pa nga ako ng pagkakataon mag facebook. Bukod sa eskwela ay, may mga dapat din akong uyusin sa ministry namin. Wala pa rin akong cellgroup na matino. Nawawala ang mga hinahawakan ko. Di pa ako ganun ka firm at kahanda para humawak. Lalo't higit sa sitwasyon ko. Malayo ang bahay ko. for Now, I'm still praying for my cellgroup. At naghahanda para sa Bigating Event ng aming Youth sa MARCH 26, sa katunayan, mayroon kaming isang bwan para mag handa, mag ready at manalangin.

Sa pagpasok ko sa ika-17 years ng aking buhay, napag alaman kong, I AM JUSTIFIED, at hindi dapat ako mag depend sa feelings. But trust Jesus that He died for me, His Death is more than enough to cover all my sins. And I  Submitted myself, for the Lord to work over all in my life,

Ang saya at nakaka bless. Iyan lang ang masasabi ko sa aking Birthday. Thank you Lord. Happy Edsa! 25 kasi ngayon. Heeheh.God bless

Thank you

Birthday mo ngayon Its time to PARTEY!! whoooooaaah....


Count down na. bilang na ang araw ko bilang sweet sixteen. I'm turning seventeen. Ano ba ang nararamdaman ko? Ano ba ang inaabangan ko? Ano-ano ba ang plano sakin ng Diyos sa Pagpasok ko sa isa pang taon ng surpresa. Katulad noong nakaraang taon. Noong iiwan ko ang pagiging 15, naisip ko. Di ko man lang na enjoy, kaya pagdating ko ng 16 ko, ie-enjoy ko ang buong taon na iyon. Madami akong pagbabalik tanaw sa pagiging sweet sixteen. Madaming masasayang alala, at mga pagkakamali na nagpapatatag sa akin. Lalo't higit na isa na akong kolehiyo ngayon. Sweet Sixteen is very memorable. College plus clinging more unto God. Mas nag grow kasi ako since nung nag sixteen ako, self surveyed lang. Kidding aside, ang mga na experience ko sa sweet sixteen ay babaunin ko. Nakagraduate ako ng high school, naka pasok ako sa PUP bilang isang communication research student, lumawak ang network ko as a Christian, nakilala akong Christian ng mga bagong kong kaklase, lumalalim pa ang relasyon ko sa Diyos, naging consistent ang devotion ko, nagkaroon ako ng pagkakataon na umatteng ng iba't ibang seminars, nagkaroon ang Church ng youth Pastor, at higit sa lahat, nao-oversome ko ang mga weaknesses ko (bukod sa math). In terms of relationship status, napag alaman ko na di ako dapat magmadali, pagkatapos akong matulungan ng Lord sa pagbasa ng "I kissed Dating goodbye" ni Joshua Harris at "Lovestruck" ni Pastor ronald Molmisa, sa tingin ko ay nagmature ako pagdating dito, sabayan pa ng mga teachings ng youth pastor namin. KABOG! bongga ang sweet sixteen ko. Masaya at full of blessings.


Kung susumahin ko pala ang kabuuan ng taon ng pagiging sixteen, eh kulang na kulang ito. Madami pala akong blessings na natanggap at naranasan. Sa kabila ng pag-iisip na, mahina ako, hindi pala. Si Lord ang nagpapalakas sa akin Sabi nga sa Philippians 4:13 "I can do everything through Him who gives me strength".
At sa 2 araw na nalalabi, ano kaya ang verse na ibibigay ni Lord sa akin. What is the vision He will give me. Pala isipan pa. Waiting for His plan.


I'm very excited sa dadating na panibagong taon sa buhay ko. On Christ the Solid rock I will stand. YEAH BABY ! I'm turning seventeen :)))) Hallelujah... Here's the song for me

Thank You

33 Miles

What if in morning when I wake up 

Even before I fill my coffee cup 

I said thank You 

Thank You 

What if I look at the day and the hours ahead 

And before I move forward I bowed my head 

And said thank You 

Oh I said thank You 

What if I looked at my life in a different way 

Took a little more time to stop and pray 

I know it would change all the moments in between 

So here I go 

Thank You for everything 

Thank You for loving me 

It don?t even matter what tomorrow brings 

Well I will sing my 

Thank You for sun and rain 

For what You give and take away 

For all Your goodness I will always say 

Thank You 

Oh I'll say thank You 

What if I lost everything that I had 

I could smile and somehow still be glad 

And say thank You 

Thank you 

Cause life is joy, life is pain 

But the prayer on my heart will never change 

I say thank You 

Oh I?ll say thank You

KATORSE :)

Alam mo ba kung anong araw ngayon? Pebrero 14.

Araw lang naman ng mga puso ngayon. Oh? Nagtataka ka rin no? Bakit February 14 ang araw ng mga puso, eh pwede naman na March, April, May o kaya June, o yung mga iba pang bwan. eh bakit ba kasi kailangang february 14? Sabi sa history ng Valentines day, ang february 14 daw ay ang kamatayan ni Saint Valentine. So, bakit hearts day ang valentines day, kung kamatayan ito? Kasi ayon sa kwento, ipinagbawal ang ritwal ng pagbibigay ng sulat sa iyong nagugustuhang tao sa araw ng feb 14. Dahilan para di pumunta ang mga lalaki sa gyera. Kaya si Valentine ay pasikretong ikinisal ang mga magsising irog. At pinatay sya noong feb.14.


Yun ang kwento. Pero, diba dapat kupido ang dating ni valentine? Haha. Paano kaya kung Happy Cupids Day! Bago yun at pwede rin. Meron nga bumabati eh, Happy Hearts day. Ayaw kasing i-acknowledge si Valentine. At dahil na din sa bitter ang iilan sa valentines day. Oo, isa ako sa mga NAGING bitter ng araw ng mga puso. Pero ngayon hindi na. Napaka daming rason para sumaya at kalimutan ang pagiging single ko. Ang karamihan kasi sa mga bitter sa Feb.14 ay ang mga singles at mga binreak ng Feb14. Ang saya diba? Hahah. Break up sa feb 14?. Wala lang, na relate ko lang ang aking kapatid na lalaki, si Cj, balita ko kasi, bireak nya daw yung girlfriend nya ngayong araw na ito. Saklap. Heart breaker ang kapatid ko. Anyways. Madami pang dapat gawin. Isang araw lang naman ang Feb14. At nationwide syang isine-celebrate. Kahit nga mga professors ko kanina wala. Masipag lang talaga pumasok ang algebra ko, dahil siguro, wala syang ka date, kaya kami ang pinagtuunan ng oras nya.

Pauwi ako kanina galing sa school. Naku, hinihika nanaman ako. Hay!! Tanghaling tapat, makikita mo sa daan ang mga magkakapartner na babae at lalaki, may hawak na bulaklak, rose at bouquet. Lupet, sa tala nang buhay ko, ngayon ko lang naramdaman ang pagpapahalaga sa valentines day. Dati kasi nung bata ako, simpleng cards lang ang ibigay mo ay ok na, gagawa ka lang para s amga magulang at friends mo, solve na. Sa kolehiyo at sa totoong mundon, di pala pwede yun. Korni at Effortless ang dating, garbage sa karamihan. Pero kung tutuusin para lang naman sa akin. Mas maaappreciate ko ang mga cards kaysa sa mga flowers. Habang nasa Lrt Station kami ng mga kaklase ko. Naisip kong kantahin ang 'Love is Waiting ni Brooke Fraser' para di malungkot at ayusin parin ang pakiramdam ko sa kabila ng............... HIKA! oh kala mo aah.:D pero sa totoo lang, tao din naman ako. Medyo bitter ako nung nalaman ko at namulat ako sa mundo ni Valentine. Kasi naman, puro dates, puro love, puro hearts, flowers, and chocolates everywhere, at ang pinapauso ng gobyerno ngayon, Condom! Anu ba yan! Pati ba naman ang hearts day, dinudumihan na? Kaya siguro katorse ang valentines day, dahil Katorse nabubuntis ang mga batang babae, dala ng pusok ng damdamin at kapabayaan at tamang gabay ng magulang, walang relasyon at pagmamahal sa Diyos. Purity comes in kapag February. Love month kasi. Ang mga gawain ng mga mag-asawa ay di dapat ina-address sa mga out of marriage relationship. Hayyyyy!! Well kahit anung himutok ko dito eh, wala na rin patutunguhan. 10:30pm na ng February 14, kaya malamang sa hindi, patapus na din ang araw na ito para mag paalala.


Katorse ng Pebrero, Araw ng mga puso. Hearts can be deceiving, something feels right is really wrong.  Don't cross the line ( parang pulis lang no?) Guard you hearts. Not only on Valentines/hearts day, but Everyday.

February Impact!

Recently nakaranas ako ng panghihina spiritually. Palyado sa devotion at di ko na aayos ang prayer life ko. Naapektuhan na ako, at nanghina na ng husto. Pero mabuti ang Diyos at hindi Niya ako pinabayaan, sa halip ay pinapatatag Niya ako sa pamamagitan ng mga circumstances na kinakaharap ko ngayon.

I thought February would be flawless and painless month, buwan ko kasi ito, and I expect joy and love. And yes! Tama ang expectation ko na makakaranas ako ng Joy and Love, pero nagkamali ako kung kanino ko makukuha iyon. Kay Jesus ko pala matatagpuan yun. Di sa iba. Nakalimutan ko yung first Love ko. Nagkamali ako at namuhay ng naayon sa emotional desire ko. Note, 'desire ko' , ako lang! Di kasama ang Lord. Naging selfish ako, at isinantabi si Lord para sa pekeng ligaya na naramdaman ko.

Of course, dinidisiplina ng Panginoon ang mga anak Niya dahil mahal Niya tayo. Nagkaroon kami kahapon ng Activity sa Filipino, sulatan factor. Susulat ka para sa isang tao sa loob ng klase, pwede mong ilabas ang mga saloobin mo. Di ko inaasahang isa ako sa mga pinakamadaming matatanggap na sulat. Yung iba nga di na binasa ng professor ko. Grabe ang burden na naramdaman ko yesterday. Sabi ng sister ko, mag reflect lang ako at mag pray. Habang hinahanap ko ang Lord sa mga oras na iyon, nasasaktan ako sa mga sinasabi sa akin, bossy ako at pala utos. Nakapag reflect ako dun at natanggap ko iyon. Nasaktan lang ako sa parte ng may naiinis sa akin dahil sa mukha ko at sa presensya ko. Ouch! Ang sakit naman nun. Then, after ng klase para akong bangag at gustong gusto nang umalis ng paa ko sa lugar na iyon. Salamat sa isang kaibigan na nagmalasakit at niyakap ako, pakiramdam ko di pa rin ako nag iisa at may naniniwala pa sa akin. Naisip ko tuloy, ang dami nang "Changes" sa akin simula nang pumasok ako sa kolehiyo. Di pa ba sapat yun? O baka naman, di ako pasok sa 'Standard Nila'. Naalala ko pa, sabi ko sa Lord,  "If this Life I'll lose I will follow you". Handa ba ako? Eh, nasaktan nga ako. Handa ba ako na mamuhay pasan-pasan ang Cross, Am I ready to be hated by the World because I follow Christ? Pag uwi ko, wala sila daddy. Naka locked yung bahay. Punta ako sa tabi, gusto ko ng kausap, maiiyakan, pero dapat si Lord muna ang kwentuhan ko. Para akong batang ninakawan ng candy sa isang sulok, hikbi ng hikbi, iyak ng iyak. Dumating ang daddy ko, ang knight ko. We talked, at sinabi niya na "walang taong nasaktan na di nagbago". Be firm daw, sila ang dapat mag adjust, lalo na yung nagsulat na ayaw niya sa akin. Naisip ko, way ni God yun para magbago ako, para makita ko ang pagkakamali ko na hindi ko nakikita sa sarili ko. Way yun ni God para mas i-engaged ko ang sarili ko sa devotion at prayer life, through that I can gain strength. Way yun ni God for me to genuinely apply what I am learning from God's Word, APPLICATION sa totoong buhay.

Isa pa sa impact ng February ko ay ang Purity! BOOM!
gaya ng ibang ordinaryong kabataan, nagkakaproblema ako sa pamumuhay ng banal. When purity comes in, palyado din ako. Sabihin man na babae ako, at never nagka bf, thoughts, words and actions still counts. Sakto ang impact ng purity sa akin, I'm currently reading 'not even a hint' by Joshua Harris. At sapul kung sapul sa mensahe kanina ni Pastor Bong. I know the Lord spoke through him, saying that I must completely rid of my sexual immorality, lust to be specific.

Nakakaramdam ako ng shamefulness but because of this conviction I was lead to Redemption and Repentance and Restoration. God is always ready to forgive us from our sins, through Jesus. Total Renewal, total submission. Greater Commitment. TRUE LOVE WAITS, UNTIL I AM READY.
I will walk down on the aisle proudly saying, "Lord, I am pure. Matatanggap ako ng magiging asawa ko ng malinis at walang bahid ng karumihan".

Kay Lamig ng Simoy ng Hangin

Pasko? Hindi.Pebrero? Oo.

Ang lamig ng pagpasok ng Pebrero. Magkahalong Saya at Lungkot ang Pebrero ko, Ito kasi ang bwan ng Aking pagtanda at pintuan ng panibagong landas. Masaya dahil bibigyan muli ako ng Diyos ng panibagong buhay, malungkot dahil tumatanda ako. Di naman talaga ganun kalungkot. Marahil, isa sa nagiging dahilan ng salitang "lungkot" ngayong pebrero ay ang Araw ng mga Puso. Hay naku! Sino ba naman kasi ang nagpauso nito. Tinapat pa sa Bwan ng Kanganakan ko.

Sa dinami-dami ng mga bwan sa kalendaryo, napansin ko na Pebrero ang pinagtutuunan ng pansin lalong higit pagdating sa kapanganakan. "Pebrero ka? Naku! Kulang kulang ka...." o kaya " bugnutin ka, siguro pebrero ka pinanganak no?" Oh diba? May ganyan talagang pangyayari. Dagdag pa dito ay ang 'Balentayns Dey' (Valentines Day). Nakita ko din na hindi lahat ng pebrero ay sobra pag dating sa isyung pag ibig, base lang naman ito sa sarili kong karanasan.

Pag Pebrero, ang uso ay mga Tsokolate, bulaklak, Restaurant, dates at puso. Meron pang nakasabit sa klasrum na Kupido, pinapa project pa ng guro. "Baka Inlab si mam." Naisip ko nung nasa elementarya ako. Gustong gusto niya na maraming puso at isasabit pa sa kisame ng klasrum namin. Meron pa nga nung bandang ga-graduate na ako ng elementary week long celebration ng Valentines Day at may party pa. Bongga di ba? Pero sa High School, bibihira ang nag ce-celebrate ng Valentines day. Alternatibo ang J.S prom at mga concert. Iisipin mong, parang Christmas at New Year din ang Pebrero, at dinagdagan pa ngayong 2011, Kong Hei Fat Choi, Chineese new year din. Mantakin mo yun, ang dmaing events sa Bwan ng pebrero. Ang bwan ko.

Malamig ang simoy ng hangin sa bwan ko, parang pasko. Pero dapat bang doon ako nakatuon, kung may nagpapainit naman sa buhay ko.? Isa lang naman Siya eh. Ang Diyos na buhay. Dapat akong mag look forward sa Araw na Niluwal ako ng aking ina, ang araw na itinakda ng Diyos dahil espesyal daw ako. Naniniwala akong walang aksidente sa Diyos kaya kahit ang kaarawan ko ay may dahilan. Malamig? Hindi na, dahil mainit na mainit ang handa ng Diyos para sa akin. Eunice Arpet Mijares Punzalan is looking forward on God's plan for another year of her life. Sana'y ikaw din, kung pebrero ka.

Lima.

valentine na BABY <3 hearts
everywhere.

Limang araw nalang Pebrero na!. Chineese New year? MALI!... Birthday ko? Pwede. Lovelife? Oo.

Ang pebrero daw araw ng mga puso. Ewan ko ba sino nagpauso niyan. Bakit ba kasi february pa? Base sa naalala ko na sinabi ng teacher ko nung grade five eh base daw yun sa greek mythology. Well, ayoko nang mag research, kaya kung gusto mo i check kung tama. Go for it! Basta arbitrary na ito. February Araw ng mga puso " VALENTINES DAY". Ngayong Buwan uso ang SMP! pero hindi na naman pasko eh, Samahan ng malalamig ang Pebrero!. Oha? Pero kailangan ba ng karelasyon sa february? O kailangan ba talaga ng Boyfriend o Girlfriend para sumaya?


Hmm.. I admire Pastor Ronald Molmisa, Author ng Lovestruck. I used to read his blogs. And natutuwa ako, gusto ko siya gayahin, pangarap ko rin magsulat ng libro. Pangarap ko rin maging isang magaling na manunulat. Na inspire niya ako. Ayokong maging Plagiarism ang gagawin ko. Kasi pebrero, usaping pag ibig nanaman ito. Kaya, Ishe-share ko nalang ang karanasan ko sa buhay pag ibig.


LIMA, limang araw nalang pebrero na, araw ng mga puso, Chineese new year, lovapalooza, chocolates, valentine parties at marami pang nakakakilig na mga bagay.Bakit ba kasi naisip ko pang magsulat patungkol sa countdown ng pebrero? Una, dahil February is my month. Pebrero ako pinanganak. Sabi nila(social norms) kulang kulang daw kaming mga pebrero, bugnutin at mahirap daw mahalin. Aba? Meganun!!!!. Mantakin mo yun, bwan lang ng kapanganakan mo eh, hinuhulaan na agad kung ano ang meron sayo. So much for february.. Ito ang isa pa sa mga dahilan kung bakit ako magsusulat patungkol sa pag ibig...Unang pumasok sa isip ko ay ang past and present crushes ko. Naks, kilig momment! Sige balik tanaw sa High School at nitong first Semester.

Noong High school ako, meron akong barkada, ang WEIRDZ, we are 12 in all, 8 boys and 4 girls. Bukod dun eh, Close ako sa mga kaklase kong lalaki. At close din ako sa crush ko na nasa church. I find myself wrong to engage with that kind of close friends-relationship. Lalo na sa panahon ngayon. I promised to God, to my dad and mom na ga-graduate ako ng High school nang walang nagiging boyfriemd. And yes! nagawa ko yun. Yung lang ang motto ko noong fourth year, since nagbu-bloom na ang buhay pag-ibig, ay Bawal Magkaboyfriend pero it doesn't mean na bawal din akong magmahal. I keep that to myself, I can have crushes and admiration and infatuation. Pero hanggang dun lang. Later on, after I graduated, I learned to flirt, which is a very wrong deed. I'm sharing this di para tularan nyo, but to set as a lesson. At habang nakikita ko na I went beyond the limit, i began to pray for the one God will give me. Nag struggle ako last year sa pag-ibig. Peer pressure plus curiousity plus experience-sake ang dahilan ko kung bakit gusto ko magka boyfriend. Wala lang, para may experience lang. And then I began to dream about a certain guy, close sa akin. And I continue to pray, at napapanaginipan ko siya continually. I asked the Lord, "Panginoon, vision ba ito?"... and i felt something weird and different sa actions ng taong ito. We're not that open to each other before and it's totally different. I have crush on him, before when i was 13, hehe ang bata no? Crush lang naman. Then I killed that infatuation, baka makasira sa ministry. And It was the right thing to do.  Moving on, I get closer to him, and we both have common priority, To serve, To love, To live for GOD. So I read books on relationships. I have read Pastor Molmisa's Lovestruck and Joshua Harris's I kissed dating Goodbye. And it helped me a a lot. Na over come ko na ang lovelife. LIMA? malay mo, limang taon pa bago ako pumasok sa relasyon. I firmly believe LOVE IS WAITING. God is Love, Patience is to wait and to wait is a worth it decision in life.



Don't waste time. If love doesn't come, use your singleness as a gift, and as an opportunity to serve God at your best. Don't be deceive by your heart. Search God. He is love. Live in purity, learn to wait. LIMAng araw bago mag pebrero. Ano? sasali kaba sa SMP( samahan ng malalamig ang pebrero) o SNP( samahan ng nagmamahal sa panginoon)-- Credits to: Pastor Ronald Molmisa.

What If?

Di ko alam kung ano isusulat ko ngayong gabi, somehow past time ko nalang siguro ito. Wala pa akong devotion, at gagawa palang ako. Wala lang, gusto ko lang na may maipost ko kahit irrelevant ang dating, at kahit wala naman talagang nagbabasa nito kung hindi ako, kung di ko pa sabihin na basahin ng mga kaibigan ko eh, walang mangangahas na magbasa nitong blog ko.

Sa totoo lang, masaya ako na hindi. Masaya dahil alam ko na nariyan parin ang Diyos at kasama ko Siya sa mga hamon ng buhay. Malungkot dahil, di ko nagagawa ang mga dapat na ginagawa ko para maibalik sa Kanya ang kabutihan Niya sa buhay ko.

May mga circumstances na gumagamit si Lord ng tao para makabawas ng Stress natin (I guess), minsan naman para makadagdag sa stress natin. That's how I think. Pero may kokontra sa akin, at kumontra. Depende daw sa tao yun kung paano niya i-hahandle. Well, I used to find friends na masasabihan ko ng saloobin ko. But, I know it's best if we turn to God first before our friends. Unahin si Lord. Then turn to your friends for more advice. Paano naman ako? Eh, halos di ko nakikita ang mga friends ko, at nag i-struggle ako maghanap ng totoong kaibigan sa loob ng paaralan. Kung hindi naman conflict sa ugali, eh sa kasarian naman ang conflict. Close ako sa mga lalaki, and I know it's risky to get close so much. Dapat may limit. At dapat may sister ka talala. Your best friend. REAL best friend. Well in that way, makakahanap ka ng solusyon sa mga suliranin mo.

What If? lahat nalang ng maisip mo na tanong eh, what if? Pero the only this I can assure you is Jeremiah 29:11.. Read, learn and live :)

Wasting Time?

Kung Kolehiyo ka na, alam ko na naranasan mo na ito.. Ang mag computer, mag bukas ng FB, FS, YM, twitter at iba'y ibang social networking sites, sa araw bago ang midterm mo, finals at mga requirements sa mga major subjects. Paano, mas gusto mo kasing mag rush at mag cram sa araw ng pagpasa ng mga requirements at pag rereview sa araw ng exam. Nakakatawa 'no? At kapag bigayan na ng resulta ng test, mag aalburuto ka. Mag sisisi, at sabay nangako sa sarili, "Pagbubutihin ko next sem!". Nangako pa! Itaga mo pa sa bato, bungad sa mga kaklase, mga kaibigan at very supportive na magulang!

Napapansin ko yan sa sarili ko, gaya ngayon. Dapat ay gumagawa ako ng report ko sa major subject ko, Communication theories and models, at dapat nag rereview din ako sa isa pang major subject ko, dahil midterm na next week. Ewan ko ba, gusto ko laging nagka-cram. Always lsat minute. Kapag tinamaad ka nga naman ng katamara oh, lahat na ng excuses para gawin ang dapat gawin, hahanapan mo ng butas. Nature ko na siguro yun.    As a matter of fact, midterm ko kanina sa Algebra, at oo, nag aral lang ako nung umaga na at ilang oras nalang ang nalalabi, dadating na ang professor namin. Naku! buti may nasagot ako, pero expected ko na mababa ang makukuha ko'ng grades. Kasabay pa nito, di ko inayos ang essay ko sa filipino. Hanep! parang diary epek tong blog na ito. Sa mga nakakabasa nito, maaring nakakarelate kayo sa akin o baka iniisip nyo na isa lang akong batang walang magawa at nag we-wasting time sa blogspot na ito. Isang tao na kulang sa pansin, at nag uubos ng pera para ipang bayad sa  computer shops. Well, para sa akin, lahat ng bagay may kabuluhan. Maaring habang binabasa mo ito, marami pang bagay ang naglalaro sa isipan mo. Di ko alam kung ano-ano yun. Ang panigurado ko lang, TAMA ang iniisip mo. Malay ko ba kung anu yon.

See that? isa ito sa mga paraan ko para makaiwas sa trabaho sa school. Mag blog ng wala lang. Pero stress free din ang pagpopost ko. Ikaw ba naman ang mag aral ng 4 days kasama ang mga number, di ka ba naman magkatagyawat sa ilong at pisngi! Mantakin mo yun!. nainlab ka sa mga numbers! haha.. I find my self wasting time when i use to run from what I must be doing. Parang ito. Pero, minsan kailangan natin iwasan ang pag ka-cram. I have learned my lesson. And to repeat the same mistake is Stupidity. Sabi yan ng prof ko. Medyo tumpak, pero, mas ok ata ito, "Nothing is learned until it is applied".Sabi yan ng youth pastor namin. Di pa ako natuto hangga't di ko na-aapply sa buhay ko. Oh Boy! tama si Pastor. Kailangan ng changes. Kailangan nang kalimutan ang dating gawi, kagaya nito. Maybe this time, nasa gitna ito. I waste my time for something I might not waste in the future. Para masaya, don't waste your time, Ito lang ang bagay na hindi mo na maibabalik. Better review na sa aking mga lessons. It feels great on reflecting on your own lifestlye. Change Kapatid.

PAKIRAMDAM

Dalawang post para sa gabing ito, di naman siguro masama. Para lang maiba at msaya ang istorya.

Pangalawang araw pala ngayon ng pasukan! Hay!!!.. Linggo palang ng gabi, nagpost agad ako sa FB ng Kissed Your Sweet Vacation Goodbye!. Paano ba naman eh, ang sarap at ang saya ng bakasyon, halos bitin pa nga ako. Lunes palang eh, tukso agad ang pambungad ng aking mga butihing mga kamag-aral sa akin. New Year, New Look. Bakit nga ba naging unat ang buhok ko? PAKIRAMDAM ko kasi mas ok ang straight na buhok, di kasi buhaghag. Di ko naman sinabi na ikakaganda ko ang pagpapa unat ng buhok. Kanya kanyang trip yan. Di man kami sinipot ng Filipino at English namin eh, masaya naman kahit papaano ang unang raw ng klase. Grabe parang kahapon lang yun, pero parang ang tagal tagal na. Ganun ba talaga pag malamig? PAKIRAMDAM ko tuloy nag iisa ako. Dumating na ang araw ng Martes, aba! 12pm pala ang klase ko, kala ko eh ligtas na ako sa trabahong bahay, di pala. Kailangan ko maglaba ng mga damit.Wash Day ko pala. PAKIRAMDAM ko kasi, senyorita nanaman ako. Umalis ako ng bahay ng 11:15, PAKIRAMDAM ko kasi, malelate na ako. At Oo, late nga ako. Nakiramdam ako kung ayos ba ang mood ng klase, PAKIRAMDAM ko nagkakasiyahan sila, at kung ano-ano nanaman ang ikinikwento ni tatay. Pagpasok ko, PAKIRAMDAM ko na ookrayin na ako dahil late nanaman ako at nagkakasiyahan sila! PATAY, sakin nanaman ang atensyon nito. At di nga ako nagkamali, pumasok ako nang parang wala lang at tipong sinakyang ang mga birong narinig, PAKIRAMDAM ko kasi, immune na ako doon. Nagtatanong pala si sir tungkol sa Christmas at New year. Nang ako na ang tatanungin, kung ano nangyari sa Christmas ko o New year, handa akong sumagot, pero isang mabutihing kaibigan ang sumagot para sa akin. "Nagpa straight po Siya", na siya naman nag bigay daan para okrayin ako ni tatay. "Ok lang sana kung buhok ang pinapa straight, pero kailangan din yung mukha".. Joke yun alam ko, pero ... PAKIRAMDAM ko, sobrang napahiya ako. Nakababa iyong ng self steem ko. Panandaliang tawanan man iyon at katuwan sa karamihan, sa akin, tatatak iyon, mag iiwan ng paalala, mag iiwan ng bakas ng PAKIRAMDAM.


Sa buhay natin, kailangan makiramdam at matutong makiramdam. Sino ba naman ang gustong makipag usap sa taong walang pakiramdam, walang reaksyon walang kahit ano. Lahat ng Tao, alam ko biniyayaan ng Diyos ng PAKIRAMDAM, sobra man o konti, mayroon parin. Ang mahalaga ay maalala mo ang salitang pakiramdam sa mga oras na swak at karapat-dapat gamitan. Too much is bad, too less is also bad. MODERATE lang. Wag OA sa sensitivity, overcome it, at huwag rin OA sa puntong wala kang pakiramdam sa kausap mo. May limitation ang lahat ng bagay. Alamin mo lang kung nasaan kana, dapat pa bang ipagpatuloy? o bahagyang huminto, mag isip kung may nasabing mali. PAKIRAMDAMAN MO.

Welcome 2011

Di pa naman siguro ako huli no? January 4 palang naman ngayon, kaya new year pa din. Di ako nakapagpost nung Christmas at New year. Well para sa pag update ng buhay ko, ikekwento ok ito, halos sariwa pa sa aking mga alala, parang nung isang taon lang yun.

Kakatapos ko lang Mag facebook. Napaka dami kong dapat isulat ngayon, maaga pa ang klase ko bukas, pero mukhang kailangan ko mag post para maging unang entry ko ngayong taon na ito, feeling ko tuloy eh isa na akong sikat na blogger, echos lang naman! So much stories to tell. Madaming nangyari na di ko na nailagay dito. Pero syempre, gusto kong ilagay iyon dito.

Welcome 2011, Year Of Victory!. Di metal rabbit, gaya nang sabi sa Fung Shui. ang 2011 Victory sabi ng Lord. After ng Christmas, excited na ako para sa pinakahuli kong event na pupuntahan sa taong 2010, ang GATHERING OF THE GENERALS ng History Makers. Ang araw bago ako pumunta doon sa cuneta, ramdam ko ang excited feeling, nag iisa man ako sa upuan at walang kakilala ni isa man sa mga nakatabi ko GORA parin. Nung una nag aalangan pa ako kung ma eenjoy ko ba yun? Nasa VIP ang mga ka cell group ko, at ako, nag iisa sa bleachers, la kausap, la kakwentuhan. Tinawagan ko si Sir Janjo, ang cell leader ko, sabi niya "ano ba ang pinunta mo dito? Ang VIP seat ba?".. that reminds me kung ano ba ang objective ko bakit ako umatend sa Gathering of the Generals. SI LORD ANG DAHILAN kung bakit ako nandun. Napakalaki ng impact sa akin ng event na iyon, napakadami kong natutunan at gustong i-apply pag alis ko sa lugar na iyon. So I prayed, " Ayoko na ng ganito! everytime nalang na nasa conference ako at mga seminar nandoon yung kaisipan na KAYA KO TO! pero pag actual na wala na yung excited feeling na magbahagi, wala na yung Fire!. Lord, help me. Dadalin ko ang fire mo pag alis ko sa lugar na iyon" Later that day, araw ng EB ng clan ng G4C ang clan ng GANG. Nag pray ako sa Lord, take that as an opportunity na mag share ng salita niya. Right then, 8 souls ang tumanggap sa Lord, Wow! work ng Holy Spirit. Itinuturi kong regalo sa Diyos ang mga souls na iyon. Dapat alagaan, dapat palaguin. Dadating ang new year, pero wala akong iniisip kundi sila! Sana pumunta sila sa sunday at mga sana sa isipan ko. I prayed for revival sa church pagdating nung Sunday, and I praise God, dahil nagdala Siya ng new souls sa congregation, mostly mga youth! Nabuhayan ako lalo ng loob, at hanggang sa ngayon araw ng Martes, I keep on planning para sa darating na friday.. Ano kaya ang gagawin namin. May nakapag share sakin nito, di ko lang matandaan kung sino at saan ko ito narinig. " Di na uso ang mga planning planning, Alisin na yan program! Let Us Depend on the work of the Holy Spirit." Kailangan mag depend sa Holy Spirit. We can't do it alone, we need God to help us.


2011 is for Victory, we won souls for God, and we will continue so. Like Paul, We will fight, win and preserve!. I'm looking forward on God's plan in my life, sa Ministry ko, School at pamilya. I want to use my singleness as a gift! A great blessing!. Wala na akong oras, isang buwan at ilang araw nalang eh magdadagdag nanaman ako ng bilang sa aking edad. Mula sa Sweet Sixteen, Say Hello to Victorious Seventeen. I know God will continue to Use me in His Goodness! Hallelujah! God bless us all. Welcome 2011